Waar begin je nou zo’n verhaal?

Want het is voor ons al niet goed te bevatten, laat staan voor mensen die dit nu lezen…

Hu? Wat? Hoe kan dát nou?

Inmiddels alweer een heel aantal weken geleden, begin maart,

werd Cash plots onwel.

Vele onderzoeken later bleek dat hij ziek was aan zijn hartje, er groeide iets op zijn hartje wat daar niet hoor te groeien en dat maakte hem ziek. Heel ziek.

Hij mocht van de dokter niet meer lang wandelen, nog maar 15 minuten…stel je dat nou eens voor, Cash die maar 15 minuten mocht wandelen.

Nou, iedereen die Cash kent weet vast wel hoe hij daarop reageerde ‘Nee! Dat vind ik stom!!”

Maar het moest toch…

En hij mocht ook niet meer mee komen naar het werk, en ook niet speuren, net die dingen die Cash zo ontzettend leuk vindt om te doen.

Dus hij baalde enorm, dat snap je wel.

De dokter zei dat zijn hartje niet meer echt beter kon worden.

Hij zou niet meer al die dingen mogen doen die hij zo leuk vindt en hij zou eigenlijk alleen maar zieker en zieker worden.

Dus na heel wat slapeloze nachten, en heel veel tranen, een hoofd dat bijna uit elkaar barste van het denken en piekeren, en vele gesprekken later, hebben we besloten dat we Cash dat niet wilden aandoen.

Cash moet kunnen rennen, spelen, speuren, met jullie werken en hele lange wandelingen maken…dan is hij écht gelukkig!

Weet je, ik denk dat er een hondenhemel is, waar alle honden lekker met elkaar spelen en rennen, achter ballen aan rennen, stokken verstoppen en heerlijke botten mogen kluiven.

En ik denk dat Cash daar heel gelukkig gaat zijn want hij mag daar gewoon alle dingen doen die hij leuk vindt, en niet maar 15 minuten, nee…gewoon de hele dag.

Dag lieve Cash, dag grote vriend…

Dankjewel voor alles wat je voor ons allemaal betekend hebt.

Wij hier missen je enorm, maar we weten ook dat je nu naar een andere superplek bent.

In gedachten zien we je al heel hard rennen en blaffen, terwijl je met de andere honden speelt.